Sho Dan
Gisteren was het weer eens kadertraining, bekend en toch weer nieuw. Soms aanleiding tot een aha moment, soms frustrerend om mijn eigen beperkingen weer eens tegen te komen, soms verrrijkend om een nieuwe lijn van training te zien die mijn beperkingen misschien weer eens wat kan opschuiven.
Sommige technieken worden getoond, sommige worden uitgelegd, sommige worden zelfs getoond en uitgelegd op een manier die ik snap. Als ik het niet snap, is dat dan de schuld van de uitleg, of mis ik iets anders zodat ik niet kan zien wat er nu eigenlijk te snappen valt?
Ik heb me goed geamuseerd met bunkais van sanseru. Niet veel nieuws en toch... Nadat ik mijn partner erop attent maak dat hij te ver af blijft om de techniek effectief uit te voeren, is er een bunkai die me maar niet lukt. Het "voelt" niet goed.
Sensei is net dichtbij en het is makkelijk om wat uitleg te vragen. De uitleg is simpel, ik ga achteruit bij de techniek en moet vooruit gaan. Mijn partner en ik lachen, eenvoudig en het werkt. Maar inwendig maak ik weer eens het voornemen om niet te snel te denken dat ik moeilijker technieken moet leren om te vorderen. De eenvoudige leren me nog steeds belangrijke dingen. En het is niet omdat ik bij een ander kan zien wat er scheelt, dat ikzelf steeds in staat ben mijn eigen tekortkomingen te zien. Spijtig dat ik zo een slecht geheugen heb, of is het slechts selectief?
Shodan, streven van jaren training, mijlpaal in het karateleven. Piekmoment en hopelijk een hele mooie tijd want je voelt je gedragen door de hele club. Er is steeds te veel te doen op te weinig tijd, technieken, bunkais, kata worden er op snel tempo doorgedraaid en ingedrild. Stresserend en als alles goed gaat motiverend.
En dan, na het examen en de diploma uitreiking ben je shodan. Ineens stopt die intensieve persoonlijke begeleiding, je bent nu eindelijk leerling. Je moet leren mee te denken en te selecteren wat je zelf nodig hebt, mee zoeken en hopelijk karate leven. Sinds het begin van onze club heb ik gestreefd om van de begeleiding naar shodan een clubstreven te maken, sinds de kadertraining gisteren heb ik beseft dat hierdoor een ander probleem verergerd. Het zwarte gat na het shodan examen is voor onze nieuwe shodans weer wat dieper geworden.
Karate is meer dan de technieken kennen, alle mogelijke variaties van bunkais, ieder minitueus detail van elke kata. Shodan is een mijlpaal in twijfel en zoeken, vanaf nu is niet alles meer voorgekauwd. Twijfel, zoeken en af en toe een aha moment, onthoud het laatste en hou vol. Er is een reden waarom er een regeltje bestaat: blijf zoeken, je kan het ver brengen.
De kadertrainingen zijn erop gericht bruine banden voor te bereiden op shodan. Erna lijken ze op het eerste zicht niets meer te bieden. En op het tweede?